Nitekim huzursuzum yatakta, ne bir yastık kokusu nede bir rüya arefesi... Islak lambanın kuru gölgesi bile ilişemedi göz bebeklerime. Soğuk sobanın el yakmaları ve yorgan altındaki ayak parmağı sürtüşmeleri...
Kumral bir adamın yine kumral kumsallarda kuramsal ayrılık hikayeleri kurması kafasında ve bu hayallerin bir çivi gibi tam şakak noktasına açısal hizalarda defalarca vurması. Çekiç yok.
Sol elimin avuç içini kavrayan bir şeytan memesi... Veya sağ ayak bileğimdeki bir melek dudağı. Elbette yalnızlığın iktidarsız sonbahar yağmuru. Cam buğusunun yabancı dildeki çevirisi. Ana temanın her dilde sen olması. Akrebin de yelkovanın da bir gün duracak olması...
Uyku yolundaki abilerin, ablaların, dilsiz ve dinsizlerin, zerdüşt ve ayyaşların, cenabet ve terlemişlerin, kadınların ve erkeklerin, çocuklar ve onların olmayan babalarının, şairler ve şuurların, kimsesizler ve evsizlerin, yataksız, yorgansız ve sensizlerin tek duası bile günaha çağrı... Ezan mahiyetinde inlemeler ile duyuş bozukluğu yaratan çığlık titreşimleri herhangi bir gecenin tadını çıkarmanıza yahut o herhangi bir gecenin tadınıza varmasına münhasır. Sen yok. Münhasır kelimesi veya sen. Aynı.
Zorda kalmışlık bazen yatağın en alt sol köşesindeki soğuk çarşaf gibidir. Bu cümlenin manası aynı çarşafın sağ üst köşesindeki sevgilinin saçlarının altında kalan göğsünüzün sıcaklığı ile bağdaştırılabilir. Fakat gereksiz.
Nitekim huzursuzum yatakta ve o yok. Kadınlar erkekler ve aşıklar yok. Tavanın renginin veya sertleşen organların bir önemi yok. Sessizliğin tek sebebi olan herhangi bir şey yok. Kadeh yok. Ve kasıklarının şarabı akmıyor.
Huzurun var olduğuna dair inancım orada bir yerde, tam şu satırın yahut geçmişte var olmuş bir kaç satırın içinde.
Nitekim huzurum yok bu gece yatakta. Sonra rüyasız bir uyku. Amaçsız bir vurgu... Seni seviyorum. Kıpkırmızı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder