Efendim kendimce okur dinlerim ki bu hayli zaman oldu. Okumaya başladığımda bana öğretilenleri red etmişliğim çoktu. Örnek ile açıklamak gerekirse o "Ali" pezevenginin cinlikleri, yahut "Oya'nın" atladığı ip ve bana verilmesi gereken top hiç bir önem arz etmedi benim için. Ha bu arada fasulyelerim yoktu ve yılan çizmedim. Bu böyle. Bir varoluş içerisine girmişsem eğer buna azıcık benlik katmalıydım nitekim katım. Yazım herkesinkinden çirkindir ve söylediklerim bir çoğu tarafından anlaşılmaz...
Efendim dedim ya kendimce okur dinlerim bir de yazarım ben kendimce. Usul usul girdi bu melet kanıma benim. Kadın gibi. Saçlarını açtı önce, sonra omuz askısı ve sonrası malum efendim...
Son okumalarımdan bir müddet öncesine dek gelir "Ece Dorsay" denen hatun kişiyi tanımam. Bir heves, efendime söyleyeyim öylesi büyük bir merak ve hayranlık uyandırdı bende. Hiç anlam veremediğim. "Mor Rüya" bir kere başta kazanmıştı beni.. Biliriz ki her birimizi vardır mor rüyaları... Bu kadın almış yazmış. Çekinmemiş. Okur muyuz ? Okuduk Efendim. Okuyun !
Bu kadın güler.. Gülümser. Bu kadın alçak gönüllü ve bu kadın öylesi bir kırmızı karanlık ki... Aşkta can bulmuş köz gibi. Selam verir,selam alır. Gün olur gece olur. Döner dolaşır bir garibin bir satırına bir dirhem hece olur.
Bazen hocam derim bu hatun kişiye. Okumuş okutmadan evvel. Üstüne bir şeylerde bir şeyler olmuş, bazı kalın kafaların anlayamayacağı şeylerden. Efendime söyleyim öğretmen olmuş. Durmamış yazmış. söylemiş. Hiç durmamış koşmuş... Yorulursa diye geldim ben.
Sevgili Ece Dorsay bir çoğuna, yol oldun. Teşekkürüm eteklerine köle bunu bilesin.
Ve Ece Dorsay... Bilirsin... Ben hep çiçekli günaydın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder